Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015



Στο Οικομουσείο του Αιγάλεω

Του ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΠΙΤΖΑΚΗ

      Ένα Μουσείο που οι Κρητικοί της Αθήνας το γνώρισαν εν τη γενέσει του χάρη στην εικονική πραγματικότητά του που παρουσιαζότανε μέχρι τώρα σε διάφορες εκθέσεις λαικού πολιτισμού, απέκτησε υπόσταση τελικά σε τόπο και σε χρόνο αλλά και με στέρεα υλικά όπως είναι η επιμονή και το μεράκι.
      Η τοποθεσία του είναι στο Αιγάλεω, στην οδό Δημαρχείου 33 και Μιαούλη, κοντά στο σταθμό του Μετρό. Μια παλαιά πετρόκτιστη μονοκατοικία εκατόν πενήντα τετραγωνικών μέτρων που αποτελείται από εφτά δωμάτια και μια αυλή παρόμοιας έκτασης, ένας ιδεώδης δηλαδή χώρος έκθεσης μεγάλων ογκωδών αντικειμένων όπως τα πυθάρια ή οι αργαλειοί ή τα ρακοκάζανα. Έτσι δόθηκε η δυνατότητα για τη δημιουργία μόνιμων κατασκευών που, όπως λέει ο ερευνητής της Λαογραφίας δρ. Γεώργιος Αικατερινίδης, «αντιπροσωπεύουν βοηθητικούς χώρους του παραδοσιακού χωρικού νοικοκυριού».
















      Το Μουσείο άνοιξε επίσημα τις πύλες του στα εγκαίνια που γίνουν στα τέλη Σεπτεμβρίου ή (το αργότερο) στις αρχές του Οκτωβρίου. Πάντως, έχει ήδη προηγηθεί ο αγιασμός  στις 18 Μαϊου, τότε που ήταν η Παγκόσμια Ημέρα των Μουσείων και υπήρξε μια καλή αφορμή να δεχτεί συμβολικά τους πρώτους του επισκέπτες.  


Γιάννης Περράκης, Θεοχάρης Προβατάκης, Χρήστος Πρωτόπαππας, Μαρία Τζομπανάκη, στην ώρα του αγιασμού στον αύλειο χώρο του Μουσείου

      Το Οικομουσείο του Αιγάλεω θεωρείται πολυσυλλεκτικό μουσείο - με εκθέματα ιστορικού και λαογραφικού ενδιαφέροντος. Ιστορικού, επειδή παρουσιάζει σπάνια αποκτήματα όπως ο  μελοποιημένος από τον μουσουργό Νικόλαο Μάντζαρο Εθνικός μαςΎμνος τυπωμένος εν Λονδίνω το 1873 ή όπως ειδικό σαμάρι ζώου για μεταφορά πυροβόλου όπλου στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων. Και λαογραφικού, επειδή αναδεικνύει τα αντικείμενα (που είναι παλιά, πολύ πριν από το 1817) σε κοινές ενότητες και στον δικό τους χώρο, όπως για παράδειγμα αργαλειός και σύνεργα ραπτικής βρίσκονται μαζί, το ίδιο και σύνεργα του παλιού μαραγκού βρίσκονται όλα ακουμπισμένα στον μακρύ πάγκο του.
      Πίσω απ’ αυτό το άκρως συγκινητικό αποτέλεσμα καθώς διασώζει πράγματα, ανθρώπους και μνήμες που αξίζουν να ζουν ακόμα, ιδίως μέσα σε αυτές τις απαξιωτικές μέρες μας, βρίσκεται ένας ρέκτης της επίπονης συνειδητής προσπάθειας. Προερχόμενος από τη Βασιλική Ιεράπετρας. Ο Γιάννης Περράκης.
      Δημιούργησε μια προσωπική πραγματικότητα, με μια οδύσσεια οικονομικών θυσιών σαράντα και πλέον χρόνων, έναν δικό του δονκιχωτισμό, ξέροντας όμως, πως τώρα είναι πολιτογραφημένος πολίτης στων Iδεών την Πόλη, εκεί που επικρατούν και δίνονται τα παράξενα και τα πιο δύσκολα εύγε: Περιμένοντας ακόμα να του συνδράμει το κρητικό του έργο η ελληνική Πολιτεία.

                                                    ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΙΑΠΙΤΖΑΚΗΣ